Het was warm, de nacht was door een zieke Toeter verschrikkelijk geweest en Mae had al de hele dag last van krampjes. Hierdoor was ze huilerig en kon ik haar geen seconde neerleggen. Ze was echter zo moe dat ze ook bij mij bleef huilen. Tot Wim haar overnam. Ze deed nog een laatste snik, was stil en viel in slaap. Wat was ik opgelucht, maar in een klap ook heel verdrietig en onzeker.
Waarom was ze bij Wim wel in een keer stil en kon ik haar niet rustig krijgen? Deed ik wat fout, was ik te druk, voelde ze mijn onzekerheid? Natuurlijk twijfelde ik vanaf het begin aan de dingen die ik deed, maar dat vond ik logisch. Alles was immers nieuw en dus ook gewoon lastig. Maar deze vorm van onzekerheid voelde alsof ik niet goed genoeg was voor Mae, en dat was verschrikkelijk. 
Twijfelen aan jezelf
Natuurlijk weet ik diep van binnen ook wel dat het niet aan mij lag dat ze bij Wim wel stopte met huilen. Misschien was het net een verandering van houding, was ze er opeens klaar mee of voelde Wim iets minder verhit aan. Maar toch, op zo'n moment twijfel je zo erg aan jezelf en dat maakt voor mij het moederschap ook opeens het engste dat er is.
Schop voor mijn onzekerheid
Na een flinke peptalk van manlief (of een schop onder mijn kont – het is maar hoe je het wil bekijken), heb ik het weer van me af kunnen zetten. Ik heb de neiging om snel te denken dat mensen mij niet mogen, en ik wil deze gedachte absoluut niet bij mijn eigen dochter hebben. Nadat ik de schop onder mijn kont had verwerkt, heb ik die ook aan mijn onzekerheid gegeven. Dat stomme gevoel mag mij helemaal niet van mijn roze wolk afkegelen! (Alhoewel die niet verplicht is, onthoud dat!)
De volgende dag hadden we allemaal weer lekker geslapen, was Toet weer opgeknapt, waren de krampjes verdwenen en kreeg ik een hele leuke lach van mijn pretletter. En daarmee verdween de onzekerheid. Ik ben gewoon de allerleukste mama op aarde, ha!
Geef een reactie