Ik begrijp nu waarom je 9 maanden zwanger bent. Deze tijd heb je echt wel nodig om jezelf (en je partner) voor te bereiden op de komst van de kleine. Want man, wat komt er een hoop op je af als het spruitje eenmaal in je armen ligt!
Zoals je eerder kon lezen, is de bevalling vrij vlot gegaan. Ook de weg er naartoe (ik werd ingeleid) was goed te overzien en toen ik Mae eenmaal op de wereld had gezet, viel de schade ook best wel mee.
De eerste week houdt de kraamzorg je hoofd nog boven water, maar daarna moet je het zelf doen. Niemand meer die je erop wijst dat baby's over bijzonder veel kracht beschikken, dat je alles van tevoren klaar moet leggen met badderen en dat je gaat hallucineren van slaapgebrek.
Verrassingsaanval 
Het was midden in de nacht. Mae moest gevoed worden, Wim was beneden om alles in orde te maken en ik verschoonde mijn eigen kleine pretpakket. Ik had van de kraamhulp geleerd dat je de luier altijd netjes onder de billen moet laten liggen met verschonen, want je weet maar nooit of er nog meer komt. De viezer luier lag dus netjes op zijn plek, het nieuwe exemplaar lag al klaar en ik was druk in de weer met de doekjes.
Plotsling zie ik een bekende frons bij Erwtje verschijnen. Ze kijkt wat moeilijk, tuit haar mondje en voordat ik het weet loopt haar ontlasting in gele straaltjes van mijn ooit zo witte muur. Hartstikke leuk, zo'n luier die alles tegen moet houden, maar dat heeft weinig zin als ze het boeltje daar gewoon overheen katapulteert.
“Wat is er met Mae gebeurd!?”
Ook dit bijzondere schouwspel speelde midden in de nacht af. Op een of andere manier is de kleine tuinkabouter dan kennelijk op haar best, alhoewel zij aan deze situatie weinig kon doen.
Toen onze hond nog een klein Toetertje was, moest hij er ‘s nachts weleens uit. Dat waren de momenten waarop ik ontdekte dat mijn man niet geschikt was voor nachtelijke onderbrekingen. Hij slaapt zo diep dat het gewoon even duurt voordat hij beseft wat eraan de hand is.
Zo ook toen ik hem wakker maakte om alle spulletjes voor het voeden te gaan halen. In plaats van dat hij meteen naast zijn bed sprong, prikte hij een paar keer in mijn knuffelhond (die groter is dan Mae en al jaar en dag een plekje heeft in mijn bed, waar ik ook slaap) en riep toen vol afgrijzen uit: “Wat is er met Mae gebeurd?!”
Probeer dan maar eens met droge ogen uit te leggen dat hij in een pluchen beestje aan het porren is.
Wiegje
Overigens was dit niet de eerste keer dat het slaapgebrek van Wim voor enige paniek zorgde. De eerste paar dagen sliep Mae het lekkerst als ze op onze borst lag. Allemaal leuk en aardig, maar als papa en mama ga je daar dus zelf niet beter van slapen. Daarom hadden we de taken goed verdeeld: de een sliep de ene drie uur tussen een voeding en de ander de drie uur daarna weer.
Wim was de eerste drie uur Hoofd Knuffel, maar na een tijdje sliep ze zo vast dat hij Mae in d'r wiegje had gelegd. Tien minuten nadat hij weer in slaap was gevallen, springt hij ineens op, trekt het dekbed weg, doet het licht aan en roept in paniek een paar keer: “WAAR IS MAE!?” Gelukkig was ik wakker geworden toen Wim d'r in de wieg legde, anders had ik dezelfde hartverzakking gehad als hij.
Tips om slaaphallucinaties tegen te gaan zijn dus van harte welkom!
O ja, dat herinner ik me ook nog inderdaad, dat wakker schrikken en je afvragen waar je kind is gebleven. Ik schrok altijd wakker omdat ik dan zeker wist dat ik over hem heen was gerold (wat nooit zo was, gelukkig!)
Oh, dat is ook zeker niet fijn wakker worden! Mae slaapt niet bij ons in bed dus dat hebben we gelukkig niet, maar het wakker schrikken blijft.