Op 9 mei werd ik opgenomen voor de inleiding. In eerste instantie had ik goede hoop dat onze kleine Erwt ook die dag geboren zou worden, maar de dokter haalde me al snel uit die droom: dit proces kon weleens 4 dagen in beslag nemen.
Toch hoefde ik niet te wanhopen. De kans dat ik op een drukke kamer terecht kwam, was nihil. Er was wel plek voor 4 bedden, maar die lagen zelden allemaal vol.
Drie keer raden door hoeveel puffende en kreunende vrouwen ik werd omringd.
Tokkie versus De Kreuner
Medisch Centrum West was er niets bij. Tegenover me lag Tokkie, die het ene blikje Red Bull na de andere achterover sloeg en regelmatig met d'r vriendje naar buiten ging om te roken. Ze klaagde de hele dag over de vreselijke pijn die ze leed, maar zag tussendoor nog wel kans om een bucket kip van de KFC naar binnen te proppen.
Een bed naar rechts lag De Kreuner. Zij kon geen dag zonder haar familie en op het hoogte(of juist diepte-)punt zaten er zo'n 15 man. Ook zij kon wel wat fastfood gebruiken, want ‘s ochtends werd ze steevast voorzien van een McDonalds ontbijtje en haar moeder bracht op de tweede dag 2 gigantische schalen met gefrituurde garnalen mee.
Alleen op het plekje naast me gebeurde weinig spannends, maar mijn overbuurvrouwen gaven genoeg sensatie voor de hele afdeling.
“Gaat u maar even liggen, mevrouw”
Iedere ochtend werd ik gecontroleerd door de klinisch verloskundige om te kijken hoeveel cm ontsluiting ik had. Zij werd bijgestaan door een arts in opleiding, waardoor ik niet 1 maar 2 vrouwen tussen mijn in beugels gepropte benen had. Een behoorlijk gekke ervaring kan ik je vertellen. De arts in opleiding deed in principe het werk, maar ik vermoed dat het vertrouwen bij de verloskundige nog niet heel groot was, want zij voerde steevast precies dezelfde handelingen uit.
De eerste dag was de schaamte nog daar, maar na het tweede en derde onderzoek voelde het bijna peanuts om m'n broek uit te trekken en mezelf in die verschrikkelijk ongemakkelijke stoel te hijsen.
Op dag 3 kwam het verlossende woord: het ballonnetje en de tabletjes hadden hun werk gedaan en ik mocht door naar de verloskamer. Dat was wel een schrikmomentje en ik heb nog even geopperd om nog een dag tabletjes te slikken, maar dat was echt niet nodig.
De bevalling ging beginnen!
Die Tokkie en die Kreuner: Dit. Meen. Je. Niet!
Die Tokkie en de Kreuner: Dit. Meen. Je. Niet! 😉