De dag die je wist dat zou komen is eindelijk hiiieeerrrr! Vandaag is officieel mijn zwangerschapsverlof in gegaan. Ik heb al een weekje vrij zodat ik alvast kon proefzitten, maar vanaf deze donderdag is het echt zover: als ik weer aan het werk ga, heb ik als het goed is een baby!
En dat idee is zo enorm bizar. Een baby. Je weet wel, zo'n echte die poept, piest, huilt, eet en dan weer slaapt. Althans, dat laatste hopen we tenminste.
Ik keek niet per sé uit naar mijn verlof. Sowieso heb ik het heel erg naar mijn zin op m'n werk, maar ook was het weer zo'n enorme stap dichterbij. Dit gevoel had ik na het afronden van mijn zwangerschapsyoga al (omg omg omg nog maar 5 weken), maar nu is het helemaal erg (omg omg omg nog maar 3,5 week!). Natuurlijk kan ik niet wachten op het moment dat ik Erwtje voor het eerst vast mag houden, maar de weg daar naartoe is nog best lang. En hobbelig. En pijnlijk waarschijnlijk.
Babykamer opnieuw schilderen
Daarnaast vraag ik me ook af wat ik in hemelsnaam de hele dag moet doen! Ik ben nog niet overvallen door een golf van nesteldrang. Natuurlijk wil ik graag dat mijn huis aan kant is en heb ik Erwtje d'r kleertjes al zestig keer opgevouwen, maar de behoefte om gehele babykamer opnieuw te schilderen (waargebeurd verhaal – een vrouw van mijn cursus heeft dit gedaan), heb ik niet.
Ik had me wel voorgenomen om heel veel te bakken en te koken, maar door de bloedsuikertest ben ik best een beetje geschrokken en heb ik me per direct voorgenomen gezonder (en minder!) te gaan eten. Absoluut niet uit gewichtstechnisch oogpunt, maar ik ben er wel achter dat je best kan leven zonder dagelijkse dosis hagelslag en iedere week een pot Ben & Jerry's.
Oké, dat laatste is overdreven. Ik heb nu 2 kleintjes en 1 grote beker op. En dat in 35 weken zwangerschap. Oh, en die grote is ook nog eens gedeeld met manlief.
Apegapen op de bank
Ik moet mijn draai dus nog een beetje zien te vinden. Volgens mijn vele schoonzussen die me vooraf zijn gegaan, moet ik echter juist genieten van dit moment. Straks heb ik namelijk niet eens meer tijd om op apegapen op de bank te liggen. Dus ik heb me maar weer in mijn vertrouwde hoekje genesteld en er een tijdschrift bij gepakt.
Of zal ik toch die muur in de babykamer nog eens aanpakken?…
Haha superleuk geschreven!!! Ik snap je gevoel hoor… geeeen idee hoe dat ‘verlof hebben’ nou echt in zijn werking gaat. Ach.. lekker laten gebeuren. Laat het zonnetje maar schijnen, dat maakt de boel net nog ‘ff’ iets aantrekkelijker!! Rustig aan en beentjes omhoog dan maar he?! 🙂
Dankjewel voor je lieve berichtje! 🙂 Er zit inderdaad niets anders op dan het laten gebeuren. Gelukkig went het serieus. Nog even en ik ga dat niets doen nog waarderen. 😉