Vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was, heb ik een dagboek bijgehouden. Iedere keer als ik iets bijzonders meemaak of ergens over nadenk, schrijf ik het op. Deze week: de ontdekking, de schok en de vraag: ‘wat nu?'.
Lief Erwtje,
Je zit in mijn buik en dat vind ik nog steeds een verschrikkelijk maf idee. Mijn kaak hing zo'n beetje op mijn knieën toen ik twee streepjes op de zwangerschapstest zag staan. Dit was niet bepaald de eerste test in mijn leven, als vrouw zit je namelijk gemiddeld 1 keer per half jaar in de stress over het uitblijven van je ongesteldheid. Maar altijd weet je ergens, diep van binnen, dat er helemaal geen baby onderweg is. 
Zo ook dit keer. Natuurlijk was ik niet zwanger. Dat ik niet ongesteld werd, ontiegelijk moe was en de borsten in formaatje galiameloen had, lag puur aan het stoppen van de pil. Wist ik veel dat ik daar dus niet echt ver vandaan zat. Al die klachten lagen inderdaad aan het gebrek aan de pil. En aan het feit dat er dus een baby in mijn buik zit.
Ik, zwanger? Hoe dan? Die laatste vraag is puur retorisch, als zesentwintigjarige weet ik wel hoe je zwanger wordt. Sterker nog, ik ben het, dus ergens heeft er toch een zaadje de goede afslag genomen. Overigens vind ik het geruststellend dat jij, Lief Erwtje, in ieder geval dus niet het richtingsgevoel van je papa krijgt.
En nu is het wachten. Ik weet eigenlijk alleen niet zo goed waarop. Op de eerste echo? Op de 12 weken zodat we het kunnen vertellen aan iedereen? Op de 20 weken zodat we weten of jij helemaal compleet bent? Of op het moment dat ik jou voor het eerst in mijn armen kan sluiten? Oh mijn god, ik denk dat ik moet huilen.
Bewust zit je dus pas net in mijn buik, onbewust ben je er al vijfeneenhalve week. Ik moet meteen bekennen dat ik niet heel lief voor je ben geweest. Op vakantie let ik nou eenmaal wat minder op gezond eten en wat meer op chips en wijn. Gelukkig werd ik al snel gerustgesteld en bleek mijn ‘zomerse menu' geen invloed op jouw gezondheid te hebben.
Maar zodra ik het wist, heb ik alle ‘slecht-voor-de-baby-dingen' uit het raam gegooid. Wist jij trouwens dat salami ook slecht voor je is? Evenals chorizo, zachte geitenkaas en groene thee. Ik raakte eventjes lichtelijk in paniek, want ik zag mezelf al 9 maanden knabbelen op een droog kaakje. Gelukkig kwam op dat moment je papa om de hoek zetten met een aantal potten augurken. Een plakje cervelaat eromheen had lekker geweest, maar ik zit meteen in de ‘save-the-baby' modus. Alles voor jou, lief Erwtje.
We hebben het grote nieuws vandaag ook aan je opa, oma en je tante verteld. Mijn harte klopte in mijn keel, want je moet weten dat je niet erg gepland was. Overigens wel enorm gewenst, ook al zei je papa dat anders. Hij moet gewoon nog even wennen aan de situatie en “Het is niet gewenst, maar ik ben er wel heel blij mee” was gewoon een ongelukkige verspreking.
Maar goed, je bekendmaking, dus. Het hart zat in de keel, de cadeautjes zaten in de tas en van de zenuwen heb ik ze gewoon bij je toekomstige knuffelaars in de schoot geworpen. Daarna heb ik mijn handen voor mijn ogen gedaan en gewacht totdat iemand zou zeggen dat het geen handige timing is en of zo kort na de bruiloft nou wel echt verstandig was?
Gelukkig kwam dat allemaal niet, maar wel een dikke knuffel, een hoop kreten en heel wat gelukswensen. Wat kijken deze mensen nu al uit naar je komst, Lief Erwtje!
Ook ik begin steeds meer aan het idee te wennen. Maar die misselijkheid, moest dat nou echt? Ik vergeet anders ook heus niet dat je in mijn buik zit, hoor.
Geef een reactie